سلام.
واقعا با اين استاد اخلاقتون موافق هستم.
ولي بعضي وقتها حالت شعاري پيدا ميکنه! مخصوصا از نوع جديدش.
آقاي مجتهدي که حرف ميزد، انگار از ته دل حرف ميزد. شعار هم کم مي داد.
يکي از عللي که اخلاق در بين ماها (که خودتون بهتر ميدونيد ماها منظورم کيانند) اين که: درس اخلاق يه حالت احساسي پيدا مي کند، و در آن از عقليات سخن نمي گويند. يعني من طلبه کمتر تحت تأثير احساسات واقع مي شوم.
اگر کسي واقعا منو قانع بکنه که توفق طلبي امر بدي است، قبول مي کنم. ولي وقتي دليلي براي آن نياوري و فقط بگويي: بايد تواضع داشته باشي و ثواب تواضع فلان و بساره، تأثيري ندارد.
و اين اشکالي است که به اکثر کتب اخلاقي ما هست.
چه لزومي دارد که من چراغ قرمز را در شبي که در خيابان احدي نيست، رعايت کنم؟
(البته بنده با توفق طلبي يا ... مشکلي ندارم و قبول دارم. و فقط به دنبال اين هستم که بگم: يکي از عللي که اخلاقيات در ما نيست، به علت اينه که: دروس اخلاق بيشتر احساسي شده اند، تا عقلاني!)