از مرحوم فیض کاشانی(ره) از عرفا و اندیشمندان بزرگ اسلامی نقل شده است که: اقبل الخلق علی اعمال ظاهرها عبادات و باطن‌ها عادات؛ مردم به کارهایی رو آورده‌اند که ظاهر آن کارها عبادت است و باطنشان عادت است!

متأسفانه در بسیاری از اوقات ما اعمالی را انجام می‌دهیم که نه تنها سبب رضایت الهی نمی‌شود بلکه موجبات خشم و قهر الهی را نیز فراهم می‌آورد و به مانند آن مرد ناشنوا با خود می‌اندیشیم که رضوان الهی در انتظار ماست! و وقتی در اثر این اعمال عبادت نما دچار مشکلاتی در زندگی می‌شویم می‌مانیم یقه‌ی چه کسی را بگیریم و چه کسی را مقصر بدانیم! چه بسیار زنان و مردان مسلمان که به نیت تقرّب به خداوند و ائمه‌ی معصومین(علیهم السلام) نذر می‌کنند و سفره می‌گسترانند و یا آش نذری و شله زرد و ... می‌پزند و روضه‌ی امام حسین(علیه السلام) و حضرت ابوالفضل برپا می‌کنند و یا در تهیه‌ جهیزیه‌ نوعروسان بی بضاعت پیش قدم می‌شوند و انفاق‌های فراوان می‌کنند و یا مسجد و مدرسه و کتابخانه می‌سازند و کودکان مستمند را زیر پر و بال می‌گیرند و هزاران کار خیر دیگر... امّا؛

زنانی که حجاب و عفاف وظیفه‌ی واجب و شرعی آن‌هاست و یا نماز و روزه از واجبات آن‌ها به شمار می‌رود بدان‌ها اهمیتی نمی‌دهند و یا وقتی به معاملات نامشروع و پرسودی می‌رسند اموال مردم را با کمال آسودگی خاطر می‌خورند و احساس ناراحتی هم نمی‌کنند!!

این‌ها و نظایر آن‌ها همگی نمونه‌هایی از دینداری بر اساس سلیقه است که مانند عیادت آن آدم ناشنواست که نه تنها سبب خشنودی و رضای الهی نمی‌شود بلکه موجبات خشم خداوند را نیز بر می‌انگیزاند.

خدا کند برای رسیدن به خدا از میانبرترین راه برویم که همان انجام واجبات و ترک محرمات است! مستحّبات بعد از واجبات موتور تندکننده هستند امّا بدون واجبات تنها موجبات سقوط را فراهم می‌کنند! و می‌شوند عبادت نماهایی سلیقه‌ای از روی عادت!