از شبهای تاریک و از تند بادهای مهیبش
بس خاطراتی تلخ و شیرین دارم
آری روزگار به من آموخت که چه کنم
مهربان و دوست داشتنی اما ...
اما روزگار تاب دیدن خنده هایم را نداشت
بی امان دست به کار شد
خشکاند ریشه ی هرچه شادی بود
برید هر چه بهانه برای خندیدن بود
اما گریستم...
چون روزگار بدجوری بهانه گریستن به من داد
سوختم در آتش غمی که روزگار افروخت
اکنون من بهانه ای برای گریستن دارم