امام حسین(علیه السلام) در دعای پر فیض عرفه, به نعمتهایی که خداوند در جسم و کالبد انسان قرار داده به زیبایی اشاره نموده است و آنان را این چنین بر می شمارد:

«... و رشته هاى دید نور چشمانم, خطوط صفحه پیشانیم رخنه هاى راههاى تنفسم پرده هاى نرمه بینیم, راههاى پرده گوشم و آنـچـه بـچـسـبـد و روى هـم قـرار گـیـرد بـر آن دو لبـم, حـرکـتـهـاى تـلفظ زبانم, محل پیوست کام دهـان و آرواره‌ام, مـحـل بـیـرون آمـدن دنـدانـهـایـم محل چشیدن خوراک و آشامیدنیها, رشـتـه و عصب مغز سرم لوله (حلق) متصل به رگهاى گردنم و آنچه در برگرفته آن را قفسه سینه ام, رشته هاى رگ قلبم و شاهرگ پرده دلم, پاره هاى گوشه و کنار جگرم و آنچه را که استخوانهاى دنده هایم و سربندهاى استخوانهایم در بردارد, انقباض عضلات بدنم, اطراف سر انگشتانم, گوشتم خونم موى بدنم پوستم عصبم ساقم و استخوانم مغزم رگهایم تمام اعضاء و جوارحم و آنچه بر اینها بافته شده از دوران شیرخوارگیم و آنچه را زمین از من بر خود گرفته .... اى مولاى من آیا گوشم یا چشمم یا زبانم یا دستم یا پایم؛ آیا همه اینها نعمتهاى تو نیست که در پیش من بود و با همه آنها تو را معصیت کردم اى مولاى من پس تو حجت و راه م? اخذه بر من دارى.»