|
جوانه های امید
اینجا قرار گاه است...
قرارگاه فرهنگ و اندیشه
قرارگاه رشد و پویایی
قرارگاه افسران جنگ نرم
قرارگاه بصیرت و بیداری...
چند روز پیش در خانه نشسته بودیم و داشتیم از نسیم دلگشای کولر منزل که تازگی ها خودم پوشالش را نو نوار کرده بودم و عینهو زمهریر خنک می کرد، محظوظ می شدیم. تلویزیون طبق معمول داشت لوسی لوسی پخش می کرد. کلا این روزهای تلویزیون یا لوسی لوسی است یا شیرین نوین! حالا این وسط ها گه گداری یک گفتگویی، مسابقه فوتبالی چیزی هم اگر رفقا حال داشته باشند می فرستند روی آنتن! القصه ما عین فیل آبی که چپکی می افتد روی ساحل برای رفع کسالت، ما هم افتاده بودیم روی مبل و داشتیم به قول فرنگی ها رِست می نمودیم!
دم دم های اذان بود که قرائت قرآن شروع به پخش کرد و بعدش هم اذان...
بابا جان ما هم که زبانم لال رویم به دیوار کله اش برود عمراً اگر نماز اول وقتش برود.
اذان به اشهد انِّ محمداً رسول الله نرسیده بود که باباجان عینهو فنر از مقام مذکور خود جهیدند و رفتند برای اماده سازی مقدمات نماز.
یک ربع بعد که باباجان بیرون آمدند عرض کردم باباجان! نوکرتم! یک ربع است داری وضو می گیری؟! کلاً شش حرکت بیشتر نیست ها، مگر جنگ است پدر من؟!
پدر هم با یک تیریپ معنوی فرمودند: شما ها که وضو نمی گیرید آب بازی می کنید خیال می کنید وضو است، کلا سه قطره آب می‌ریزید رو سر و صورت تان شِرتی دست می کشید رویش!
من هم که از این جواب پدر جان مطمئن بودم عرض کردم: پدر من وضو یک حدی دارد که اگر آن را انجام بدهی درست است، تازه افراط در وضو را هم که خودتان عالمید حرام است اصلا! حالا کجای دینِ خدا آمده وضو را باید این قدر با شدت و حدت گرفت؟! پدر جان موقعی که مشغول وضوهای استقامتی تان هستید خودتان حواستان نیست ولی کل محیط روشویی از آب مسح کشیدن‌تان مملو از قطرات آب می شود. مامان جان همه اش باید با دستمال بیافتد به جان این آینه بنده خدا که لکه هایش را پاک کند. روا نیست این جوری ها...!
هیچی دیگر، پدر جان به این جا پی بحث که رسید به دلیل تزاحم منافع زناشویی و پدر و پسری از ادامه بحث انصراف داده و به نوعی ما را پیچاند ولی داستان ادامه داشت...!
القصه پدر جان رفت روی جا نمازش و بعد از اذان و اقامه قامت نماز را بست...
الله اکبر، بسم الله الرحمن الرحیم، الحمد لله رب العالمین...
داشتم به عمق «حاء» پدر دقت می کردم که از شدت و غلظت، بیشتر به «خاء» شبیه شده بود. و این که اساساً خیلی از قدیمی تر ها بیش از این که به صحت فرایض‌شان متوجه باشند، به سنت فرایض‌شان متوجه اند! یعنی اگر یکی مثل باباجان من( که خدا سایه اش را بر سرم مستدام بدارد) یک عمر وضو گرفتنش یک ربع طول کشیده، حالا اگر نعوذ بالله خودِ رسول الله هم نزول اجلال بنمایند و بگویند عزیزم! در 30 ثانیه هم می شود وضو درست گرفت، باز هم باباجان من توی کَتش نمی رود که نمی رود. یک جورهایی به قول کلام خدای سبحان، شبیه شده ایم به «وجدنا آبائونا الاولون» یعنی چون باباهای‌مان این طوری بهمان یاد داده اند پس این طوری درست ترین طور است! حتی اگر «سین» را «صاد» بگوییم و «صاد» را «ث» ادا کنیم. و حتی تر اگر «اهدنا الصراط المستقیم» را «احدنا» بگوییم با غلظت «ه» مان...!
درگیر همین مسائل بسیار فیلسوفانه بودم که یک دفعه ای مامان جان بانگ برآورد: پسر ببین بابات چی کارت داره...!
نگاه کردم دیدم باباجان در اوان نماز موقع رکوعش یک دفعه داد زد : الله اکبر!
اولش خیال کردم مامان خیالاتی شده، بعد دیدم نه، بابا جان موقع بلند شدن از رکوع دوباره داد زد: الله اکبر!
پا شدم رفتم نزدیک و گفتم: باباجان چیزی شده؟!
دوباره الله اکبر!
باباجان غذا دارد می سوزد؟!
الله اکبر!
بابا جان گوشیتان زنگ خورده بروم جواب بدهم؟!
الله اکبر!
مُهرتان گم شده پیدایش کنم؟!
الله اکبر!
باباجان کسی طوریش شده؟!
الله اکبر!
مهمان داریم الان؟!
الله اکبر!
مذاکرات هسته ای به توافق جامع رسید؟!
الله اکبر!
نکند خودم کار بدی کرده ام؟! گندی زده ام؟!
الله اکبر!
خب پس چی؟! جان به لبم کردی بابا!
الله اکبر(با حرکت دو دست اشاره می کند خاک بر سر خنگت! و ادامه می دهد برو بشین سرِ جات)
هیچی آقا! خلاصه رفتیم دوباره در موقعیت سوق الجیشی مان مستقر شدیم و منتظر ماندیم ببینیم بابا جان می خواسته چه موضوع حیاتی را به ما گوشزد کند. دل دل می کردم که نکند حضرت جبرائیل به نمازِ خالصانه و با معرفت پدر جان ورود کرده اند و چغلی من را کرده اند که بابا جان این طوری وسط نماز...!
القصه که باباجان دو رکعت باقی مانده از نمازش را در کمتر از 4 ثانیه تمام کرد و بلافاصله بعد از سلامِ نماز، شیرجه رفت سمت کنترل تلویزیون!
عرض کردم باباجان؟!!!
گفت: زهر مار باباجان! خاک بر سر من با این بچه ام! بچگی هایت یک نخود بهت هویج داده بودم الان یک ذره درایت و هوش داشتی. نه مثل الان که آی کیوت برابری می کند با جلبک های گندیده کف خلیج فارس! من نمی دانم تو چه جوری داری دانشگاه تهران فوق لیسانس می خوانی؟! ناموساً استادهایت را زجر کش نمی کنی؟!
گفتم بابا چی کار کردم مگه؟! خب چه می دونم «الله اکبر» یعنی چی؛ والا!
پدر جان فرمودند: ببند دهنتو! قبل از نماز زده بودم شبکه دو می خواستم موقع نماز 20:30 را گوش کنم، توی قُزبیت آمدی کانال را عوض کردی. الله اکبر که می گفتم یعنی بزن کانال دو بگذار اخبارو گوش کنم...!
من چه باید می گفتم واقعا؟!
منبع:خبرگزاری دانشجو موضوع مطلب : درباره وبلاگ  کارشناس اتاق عمل دانشگاه علوم پزشکی زنجان منوی اصلی آخرین مطالب آرشیو وبلاگ پیوندهای روزانه پیوندها آمار وبلاگ  بازدید امروز: 11بازدید دیروز: 16کل بازدیدها: 391440
 |
||
 |
