|
جوانه های امید
اینجا قرار گاه است...
قرارگاه فرهنگ و اندیشه
قرارگاه رشد و پویایی
قرارگاه افسران جنگ نرم
قرارگاه بصیرت و بیداری...
نتایج زیارت حرم امام رضا علیه السلام
رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: « ستدفن بضعة منى بخراسان ما زارها مکروب الا نفس الله کربته ولا مذنب الا غفر الله ذنوبه» (1) ؛ پاره تن من در خراسان دفن خواهد شد، هیچ گرفتار و گنهکارى او را زیارت نکند جز این که خداوند گرفتارى او را برطرف سازد و گناهانش را ببخشاید.
امام رضا علیه السلام میفرماید: «ان لکل امام عهدا فى عنق اولیائه و شیعته و ان من تمام الوفاء بالعهد و حسن الاداء زیارة قبورهم » (2) ؛ هر امام و رهبرى، عهد و میثاقى بر پیروان و دوستدارانش دارد و همانا یکى از اعمالى که نمایانگر وفادارى و اداى میثاق است، زیارت آرامگاه آنان است.
امام رضا علیه السلام میفرماید: «من زارنى على بعد دارى و مزارى اتیته یوم القیامة فى ثلاثة مواطن حتى اخلصه من اهوالها اذا تطایرت الکتب یمیناً و شمالاً و عند الصراط و عند المیزان»(3) ؛ کسى که با دورى راه، مزارم را زیارت کند، روز قیامت در سه جا [براى دستگیرى] نزد او خواهم آمد و او را از بیم و گرفتارى آن موقفها رهایى خواهم بخشید: 1- هنگامى که نامهها (ى اعمال) به راست و چپ پراکنده شود، 2- کنار پل صراط 3- کنار میزان (هنگام سنجش اعمال).
امام رضا علیه السلام فرمود: «من زارنى و هو یعرف ما اوجب الله تعالى من حقى و طاعتى فانا و آبائى شفعائه یوم القیامة و من کنا شفعائه نجى»(4) ؛ هر که مرا زیارت کند در حالى که حق و طاعت مرا که خدا بر او واجب کرده بشناسد، من و پدرانم در روز قیامت شفیع او هستیم و هر که ما شفیع وى باشیم نجات یابد.
امام رضا علیه السلام فرمود: « ... و هذه البقعة روضة من ریاض الجنة و مختلف الملائکة لا یزال فوج ینزل من السماء و فوج یصعد الى ان ینفخ فى الصور»(5) ؛ این بارگاه بوستانى از بوستانهاى بهشت است، و محل آمد و شد فرشتگان آسمان، و همواره گروهى از ملائکه فرود مىآیند و گروهى بالا مىروند تا وقتى که در صور دمیده شود.
پینوشتها: 1- عیون اخبار الرضا، ج2، ص257. 2- بحار الانوار، ج100، ص 116. 3- وسائل الشیعه، ج10، ص433. 4- همان، ج 5، ص 436. 5- بحارالانوار، ج 102، ص 44. موضوع مطلب : اینجا برای هر دل بسته کلید هست پلکی به هم زد آدم و ناگاه دید هست وقتی که در حیاط حرم میوزید هست بعدا یقین به نور شما کرد دید نیست با شک نگاه کرد خودش را و دید هست پس بیخیال زردی پائیز شد و گفت: تا انبساط سبز شما هست عید هست هر لحظه کهنه میرود و تازه میرسد اینجا چقدر آمد و رفت جدید هست از سینه چاکهای شما کم نمیشود در دشت لاله خیز همیشه شهید هست با سنگهای فرش حرم حرف میزنم اینجا چقدر سنگ صبور سفید هست! دل را به دست پنجره فولاد میدهم اینجا برای هر دل بسته کلید هست من از کبوتران حرم هم شنیدهام فرصت برای بال اگر میپرید هست
"رضا جعفری"
پیوند به :
موضوع مطلب : معیار شیعه بودن امام رضا علیه السلام فرمودند: شیعیان و پیروان ما را به سه مساله امتحان کنید: 1- اهمیت به اوقات نماز؛ که آیا اول وقت نماز را برپای میدارند یا خیر؟ 2- حفظ اسرار؛ یعنی در حفظ اسرار و مسایل محرمانه کوشا هستند یا خیر؟ 3- از حیث توانمندیهای مالی؛ یعنی آیا در مال خود برای برادران دینی سهمی قائلند و دست آنها را میگیرند یا خیر؟
موضوع مطلب : اثر زیارت امام رضا علیه السلام شهید دستغیب در کتاب داستانهای شگفت انگیز ص 165نقل میکند: حیدر آقا تهرانی گفت: در چند سال قبل، روزی در رواق مطهر حضرت امام رضا علیه السلام مشرف بودم . پیرمردی را که از پیری خمیده و موی سر و صورتش سفید شده و ابروهایش بر چشمانش ریخته بود را دیدم؛ حضور قلب و خشوعش مرا متوجه او ساخت . وقتی که خواست حرکت کند دیدم از حرکت کردن عاجز است؛ او را در بلند شدن یاری کردم و آدرس منزلش را پرسیدم تا او را به منزلش برسانم . ـ گفت: حجرهام در مدرسه خیرات خان است . او را تا منزل همراهی کردم و سخت مورد علاقهام شد؛ به طوری که همه روزه میرفتم و او را در کارهایش یاری میدادم . روزی نام و محل و حالاتش را پرسیدم . گفت: نامم ابراهیم است و اهل عراقم و زبان فارسی را هم خوب میدانم. ضمن بیان حالاتش گفت: من از سن جوانی تا حال هر سال برای زیارت قبر حضرت رضا علیه السلام مشرف میشوم و مدتی توقف کرده و باز به عراق باز میگردم . در سن جوانی که هنوز اتومبیل نبود، دو مرتبه پیاده مشرف شدهام . در مرتبه اول سه نفر جوان، که با من همسن بودند و رفاقت و صداقت ایمانی بین ما بود و سخت به یکدیگر علاقه داشتیم، مرا تا یک فرسخی مشایعت کردند و از مفارقت من و این که نمیتوانستند با من مشرف شوند، سخت افسرده و نگران بودند . هنگام وداع با من گریستند و گفتند: تو جوانی و سفر اول توست و پیاده و به زحمت میروی؛ پس حتماً مورد نظر واقع میشوی؛ حاجت ما از تو این است که از طرف ما سه نفر هم سلامی تقدیم امام نموده و در آن محل شریف یادی از ما بنمایی . پس آنها را وداع نموده، به سمت مشهد حرکت کردم . پس از ورود به مشهد مقدس با همان حالت خستگی شدید به حرم مطهر مشرف شدم . پس از زیارت، در گوشهای از حرم افتادم و حالت از خود بیخودی و بیخبری به من عارض شد؛ در آن حالت دیدم حضرت رضا علیه السلام به دست مبارکشان رقعهای میدادند و چون به من رسیدند، چهار رقعه به من مرحمت فرمودند . ـ پرسیدم چه شده است که به من چهار رقعه دادید؟ ـ حضرت فرمودند: یکی از برای خودت و سه تای دیگر برای سه رفیقت ! ـ عرض کردم این کار، مناسب حضرت نیست خوب است به دیگری امر فرمایید تا این رقعهها را تقسیم کند . ـ حضرت فرمودند: این جمعیت همه به امید من آمدهاند و خودم باید به آنها برسم . پس از آن یکی از رقعهها را گشودم دیدم چهار جمله در آن نوشته بود: «برائة من النار و امان من الحساب و دخول فی الجنه و انا بن رسول الله صلی الله علیه و آله» ؛ خلاصی از آتش جهنم و ایمنی از حساب و داخل شدن در بهشتف منم فرزند رسول خدا .
منبع: داستان های شگفت انگیز، شهید دستغیب، ص 165 . اگر مشکل داری، به امام رضا توسل کن عبدالله به دیواره سخت صخره کوچک تکیه داد. دلش پر از غصه شد. دور و بر خود چشم چرخاند. دلش مىخواست با ناله بلند، عقدههایش را بیرون بریزد. چه کسى بود که پاى درد دلش بنشیند و غصههایش را بروبد! چشم به آسمان کشاند و به خدا شکایت کنان گفت: «فقط خودت به دادم برس؛ تنهایم، خدا!» یاد طیس و دوستانش افتاد. در نظرش، طیس چهقدر پست شده بود! دیگر کم مانده بود که آن ماجرا را از همه جاى شهر جار بزند. حالا خیلىها به موضوع پى برده بودند. همان ماجراى پول مختصرى که عبدالله به «طیس» بدهکار بود . آخرین بار، همین چند دقیقه پیش بود که طیس، سر راه او سبز شد و زبان پشت لبهاى درشت و سیاهش چرخاند که: «آهاى عبدالله! دوباره که دست خالى هستى، نکند باز هم گرفتار و شرمندهای ... هان؟!» عبدالله هم با رویى سرخ، اما دلى خشمگین گفت: «نه! باور کن هنوز در تلاش هستم تا هر طور شده، بیست و هشت دینارت را برایت جور کنم؛ کمى صبر داشته باش مسلمان!» ناگهان دوستان «طیس» دور عبدالله جمع شدند و او را به باد خندههاى مسخرهآمیزشان گرفتند . - آهاى آهاى عبدالله گدا! آهاى آهاى عبدالله بىپول! عبدالله گرسنه! همان دم بود که عبدالله از دست آنها گریخت. «طیس» هم پشت سرش عربده کشید که: «تا فردا مهلت دارى پولم را پس بیاورى؛ وگرنه، هر چه دیدى از چشم خودت دیدى. مىدهم نوچههایم از پا به نخلهاى نخلستانم آویزانت کنند، آن وقت ... !» حالا عبدالله آرام آرام مىگرید. دامن دشداشهاش خیس اشک بود و گونههاى درشت و برآمدهاش، متورم . - خدایا! از کجا بیست و هشت دینار طلا جور کنم. براى من پول زیادى است . کاش محتاج نبودم و از او قرض نمىگرفتم! کاش مىمردم و دست به دامان او نمىشدم! فکرى به خاطرش رسید . - بروم دست به دامان او بشوم . ... بهتر نیست؟! او خیلى کریم است . خیلى هم با گذشت و راز دار! فورى به عریض، در نزدیکى مدینه رفت . چون اهل خانه امام رضا علیه السلام گفته بودند که حضرت به آن جا رفته است . به محله عریض رسید . به طرف کلبه امام رفت. امام را از دور دید، تا آمد پا تند کند، دید امام فورى اسبش را به سمت او راند و خیلى زود به او رسید . هر دو، گرم سلام و احوالپرسى شدند . عبدالله تا آمد حرفى بزند، امام رضا (علیه السلام) پرسید: «چه خواستهاى دارى عبدالله!» عبدالله لبهایش را به زحمت لرزاند . - قربانت گردم مولاى من! «طیس» از من طلبى دارد و چند روزىست که در گرفتن آن پافشارى مىکند. من نتوانستهام پولش را تهیه کنم؛ اما او با حرفها و اعمال خود مرا در کوچه و بازار، رسواى مردم کرده است! صورت امام رنگ به رنگ شد. عبدالله فکر کرد شاید امام به «طیس» خواهد گفت که باز هم به عبدالله مهلت بده و دیگر او را آزار نده! اما چنین نشد. امام رضا (علیه السلام) با جملهاى کوتاه گفت: «همین جا باش تا برگردم!» او بر روى زیلویى ساده در بیرون کلبه نشست . ماه رمضان بود . عبدالله هم مثل امام روزهدار بود . دقایقى گذشت، امام نیامد. عبدالله نگران شد. برخاست تا به مدینه برگردد و روزى دیگر به سراغ امام بیاید. چون وقت افطار شده بود . تا آمد راه بیفتد، امام را در برابر خود دید . امام رضا (علیه السلام) با مهربانى او را به درون کلبه برد. عبدالله هنوز در فکر بدهکارىاش بود . امام ایستاد به نماز . عبدالله نیز پشت سر امام نماز خواند . دقایقى بعد امام از عبدالله پرسید: «گمان نمىکنم که هنوز افطار کرده باشى؟» عبدالله با خجالت پاسخ داد: «نه، افطار نکردهام!» امام از خدمتکار خود خواست غذا بیاورد . خدمتکار، فورى دست به کار شد، سینى کوچکى را در مقابل عبدالله و امام گذاشت. عبدالله در کنار امام رضا (علیه السلام) و خدمتکارش افطار کرد . بعد از خوردن غذا، امام با خوشرویى به عبدالله گفت: «تشکى را که رویش نشستهاى بلند کن . هر چه زیر آن است، براى توست!» عبدالله تعجب کنان، لبه تشک را بالا زد . دستش به کیسهاى کوچک خورد. با خوشحالى آن را برداشت. داخل آن پر از سکه بود. آن را تکان داد و سپس از امام تشکر کرد و براى رفتن برخاست . به دستور امام، چهار تن از خدمتکارها و دوستانش آماده شدند تا او را تا مدینه همراهى کنند؛ عبدالله گفت: «نه سرورم، نیازى به آمدن آنها نیست؛ شبگردهاى ابن مسیب در گشت و گذار هستند، دوست ندارم آنها مرا همراه اینان ببینند!» - ابن مسیب، حاکم ستمگر مدینه بود. هیچ شیعهاى در مدینه از دست او در امان نبود . - امام گفت: «راست گفتى . خدا تو را هدایت کند!» عبدالله خداحافظى کرد و با شعف و شوق راه افتاد. دوستان امام تا جایى که از دید یاران ابن مسیب دور بود او را همراهى کردند . سپس به نزد امام بازگشتند . عبدالله، بى قرار و با عجله وارد خانه شد و ماجرا را براى همسرش باز گفت . بعد بند از دور گلوى کیسه باز کرد و سکههاى طلاى آن را یکى یکى شمرد . 48 سکه طلا بود . شگفت زده شد . ناگهان نگاهش به نوشته روى یکى از سکهها گره خورد: «28 دینار طلب آن مرد است و بقیه هم براى توست!» عبدالله به گریه افتاد . همسرش که با بهت و ناباورى نگاهش مىکرد، پرسید: «چرا گریه مىکنى مرد، چه شده عبدالله؟!» صداى عبدالله بریده بریده از ته حلقش بیرون آمد . - معجزه است؛ معجزه امام رضا (علیه السلام) . سوگند به خدا من به امام نگفته بودم که طلب «طیس» چهقدر است . اما انگار او همه چیز را فهمید . خدایا، او چهقدر به دل دوستانش نزدیک است!
منبع: مجله دیدار آشنا، شماره 47 ، مجید ملامحمدى . عیادت از بیماران یکی از دستورات اسلام این است که اگر شخصی دچار بیماری شد، مسلمانان به دیدار وی بشتابند . این رفتار از نظر روان شناسی بسیار موثر است. به گونهای که در درمان او سرعت میبخشد . امام رضا علیه السلام نیز در رفتار خود بدین دستور اسلام عمل کرده است. در تاریخ نمونههای فراوانی را یاد کردهاند . نقل شده که: مردی از اصحاب امام رضا علیه السلام رنجور و بیمار شد، امام به عیادت وی رفت و نشست و از احوال وی جویا شد . بیمار گفت: ای فرزند رسول خدا پس از تو مرگ را دیدم ( یعنی شدت مرض). امام پرسیدند: چگونه دیدی؟ بیمار گفت: رنجی سخت دیدم . امام فرمودند: آن چه تو دیدی، در حالت خاصی بود (درباره ما شک داشتی) و مردم بر دو گونه هستند . بعضی پس از آن که بمیرند راحت میشوند و برخی هستند که مردم از مرگ آنان راحت میشوند. ایمان و ولایت با اهلبیت علیهم السلام را تجدید کن تا به راحتی افتی . بیمار چنان کرد . آنگاه گفت: ای پسر رسول خدا اینک ملائکه آمدند با تحیت و هدایا و بر تو سلام میگویند و پیش تو بر پا ایستادهاند؛ اجازه ده تا بنشینند. امام فرمود: ای ملائکه خدا بنشیند. چهل سال، مهمان سحر امام رضا علیه السلام نماز در مسجد گوهرشاد تمام شده بود؛ اما هنوز مسجد مملو از جمعیت بود. عدهای از مردم، در گوشهای از مسجد اجتماع کرده بودند و دور کسی را گرفته بودند. آنان اغلب کسانی بودند که برای شفا گرفتن به حرم آمده بودند و حالا به جای پنجره فولاد، در مسجد تجمع کرده بودند. آنها دور شیخ حبیب الله گلپایگانی جمع شده بودند . شیخ سالها بود مجاور حرم شریف رضوی شده بود و امامت مسجد گوهرشاد را بر عهده گرفته بود. مردم از شیخ میخواستند که آنها را به اذن خدا شفا دهد . شیخ هم دستش را بر سر هر بیمار میکشید؛ شروع به عرق کردن میکرد و قطرههای درشت عرق، صورت و بدنش را فرا میگرفت و به اذن خدا شفا مییافت. این صحنهها باعث شده بود که همه به دنبال کشف منشاء این کرامت باشند . درست بود که شیخ، عالم وارسته و بزرگواری بود، اما این کرامت، نمیتوانست دلیل عادی و قابل دسترسی داشته باشد. برای همین همه به دنبال یافتن جواب بودند. یکی از مراجع که جریان را از زبان خود شیخ شنیده بود راز معما را فاش کرد . او گفت شیخ حبیب الله برای من چنین تعریف کرد: «یک هفتهای میشد که بر اثر بیماری و ناتوانی جسمی بستری شده بودم و سعادت حضور در حرم و زیارت از من سلب شده بود. سالها بود که توفیق همراه شده بود و هر شب نماز شبم را پشت درهای بسته حرم میخواندم و اولین زائر حرم رضوی بودم؛ اما تا آن شب سابقه نداشت که آن قدر فاصله بین دیدارمان بیفتد . آن شب، به قدری ناتوان بودم و ضعف بر من غالب شده بود که خود را کشان کشان تا پنجره اتاقم در بیمارستان رساندم و از دور محو تماشای گلدستههای حرم شدم . نور ماه با روشناییاش صحنه را دلچسبتر کرده بود. هوای دوست، حسابی هواییام کرده بود. دلم شکسته بود و آسمان صورتم را بارانی کرده بود . با همان حال، شروع به نجوا کردم: آقا جان ! این درست است که مهمان شبانه چهل سال سحر را دیگر دعوت نکنی و نپذیری؟ چهل سال اولین مهمان شما بودم و حالا منتظرم که با من چه میکنی ! بعد از درد دل کمی سبک شدم و حالتی بر من عارض شد که مانند خواب نبود؛ دیدم انگار روزگار دیگری است و در باغ و گلستانی با صفا هستم . حضرت امام رضا علیه السلام بر تختی تکیه زده بود و من در کنار وی نشسته بودم؛ آنگاه حضرت بدون این که با من سخنی بگوید، دستهای از گلها را برداشت و به من داد؛ گلهایی که از عطر بهشتیشان سرمست شده بودم و احساس سبکی میکردم. وقتی به خودم آمدم، بدنم عرق کرده بود و اتاق را بوی عطر فراگرفته بود. حال خودم را نمیفهمیدم. از شادی بیتاب شده بودم . از جا بلند شدم و مثل همیشه وضو گرفته راهی شدم . طبق معمول نماز را پشت درهای بسته خواندم و بعد که درها باز شد، به زیارت رفتم و نماز صبح را در مسجد گوهرشاد اقامه کردم. هنوز در حال و هوای رویای دیشب بودم و مشامم از عطر آن لحظات مست بود که دیدم عدهای که برای شفا گرفتن به حرم آمده بودند، دورم را گرفتهاند؛ انگار از جریان با خبر بودند و همان که دنبالش آمده بودند، مرا به آنها معرفی کرده بود. نگاهی به گنبد و بارگاهش کردم و غرق در شعف امرش را اطاعت نمودم . دستم با بدن هر بیماری تماس پیدا میکرد شفا میگرفت و راهی میشد و من شادتر از او با نگاهم بدرقهاش میکردم و این جریان ادامه داشت تا زمانی که اهل معصیت و نافرمانی با من مصافحه کردند و دست دادند . این عمل باعث شد که کم کم این موهبت را از دست بدهم و برای به دست آوردنش باید دعا کنم تا رفع شود یا تخفیف پیدا کند .» شیخ همان طور که جریان را تعریف میکرد اشک در چشمانش حلقه زده بود و به این جا که رسید بغضش ترکید؛ حتی نام محبوب هم دلش را چراغانی میکرد و دیدهاش را بارانی؛ آخر شیخ مهمان چهل سال سحر امام بود .
منبع: سایت رضوی موضوع مطلب :
موضوع مطلب : سیره اخلاقی امام رضا علیه السلام
حلمدر شناخت حلم امام رضا علیه السلام، شفاعت وى در نزد مامون در حق جلودى کافى است. جلودى کسى بود که به امر هارون الرشید به مدینه رهسپار شد تا لباس زنان آل ابوطالب را بگیرد و بر تن هیچ یک از آنان جز یک جامه نگذارد. وى همچنین بر بیعت مردم با امام رضا علیه السلام انتقاد کرد. پس مامون او را به حبس افکند و بعد از آن که پیش از وى دو تن را کشته بود او را خواست. امام رضا علیهالسلام به مامون گفت: اى امیرمؤمنان! این پیرمرد را به من ببخش! جلودى گمان برد که آن حضرت مىخواهد از وى انتقام گیرد. پس مامون را سوگند داد که سخن امام رضا علیه السلام را نپذیرد مامون هم گفت: به خدا شفاعت او را درباره تو نمىپذیرم و دستور داد گردنش را بزنند.
تواضعدر بخش صفات و اخلاق آن حضرت از قول ابراهیم بن عباس نقل شده که گفت: چون امام رضا علیهالسلام تنها بود و براى او غذا مىآوردند آن حضرت غلامان و خادمان و حتى دربان و نگهبان را بر سر سفرهاش مىنشاند و با آنها غذا مىخورد. همچنین از یاسر خادم نقل شده است که گفت: چون آن حضرت تنها مىشد همه خادمان خود را جمع مىکرد، از بزرگ و کوچک، و با آنان سخن مىگفت. او به آنان انس مىگرفت و آنان نیز با حضرت انس میگرفتند. کلینى در کافى به سند خود از مردى بلخى روایت مىکند که گفت: با امام رضا علیه السلام در سفر به خراسان همراه بودم. پس روزى خواستار غذا شد و خادمان سیه چرده خود را نیز بر سفره خود نشاند یکى از یارانش به او عرض کرد: اى کاش غذاى اینان را جدا مىکردى. فرمود: پروردگار تبارک و تعالى یکى است و مادر و پدر هم یکى. و پاداشها بسته به اعمال و کردارهاست.
اخلاق نیکودر بخش صفات آن حضرت از ابراهیم بن عباس نقل شده که گفت: امام رضا علیه السلام با سخن هرگز به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسى را قطع نکرد تا زمانی که شخص سخن گفتنش به اتمام میرسید. و حاجتى را که مىتوانست برآورده سازد؛ رد نمىکرد. پاهایش را دراز نمىکرد و هرگز رو به روى کسى که نشسته بود، تکیه نمىداد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمىداد. هرگز آب دهان بر زمین نمىافکند و در خندهاش قهقهه نمىزد بلکه تبسم مىنمود. کلینى در کافى به سند خود نقل کرده است که مهمانى براى امام رضا علیه السلام رسید. امام شب در کنار مهمان نشسته بود و با وى سخن مىگفت که ناگهان وضع چراغ تغییر کرد. مرد مهمان دستش را دراز کرد تا چراغ را درست کند ولى امام او را از این کار بازداشت و خود به درست کردن چراغ پرداخت. سپس فرمود: ما قومى هستیم که میهمانان خود را به کار نمىگیریم. همچنین در کافى به سند خود از یاسر و نادر خادمان امام رضا علیه السلام نقل شده است گفتند: ابوالحسن صلوات الله علیه، به ما فرمود: اگر من بالاى سرتان بودم و شما خواستید از جا برخیزید، در حالى که غذا مىخورید برنخیزید تا از خوردن دست بکشید و بسیار اتفاق مىافتاد که امام بعضى از ما را صدا مىزد و چون به ایشان گفته مىشد آنان در حال خوردن هستند، مىفرمود: بگذاریدشان تا از خوردن دست بکشند.
کرم و سخاوتهنگام ذکر اخبار مربوط به ولایتعهدى آن حضرت خواهیم گفت که یکى از شاعران به نام ابراهیم بن عباس صولى به خدمت آن حضرت آمد و امام به او ده هزار درهم داد که نام خودش بر آن ضرب شده بود. همچنین آن حضرت به ابو نواس سیصد دینار جایزه داد و چون جز آن، مال دیگرى نداشت استر خویش را هم به وى بخشید. و نیز به دعبل خزاعى ششصد دینار جایزه داد و با این وجود از وى معذرت هم خواست. در مناقب از یعقوب بن اسحاق نوبختى نقل شده است که گفت: مردى به ابوالحسن رضا علیه السلام برخورد کرد و گفت: به قدر مردانگىات بر من ببخش. امام گفت: به این مقدار ندارم. مرد گفت: به قدر مردانگى خودم ببخش. امام فرمود: این قدر دارم. سپس فرمود که دویست دینار به وی بدهند. همچنین در مناقب از یعقوب بن اسحاق نوبختى نقل شده است که امام رضا علیه السلام تمام ثروت خود را در روز عرفه تقسیم نمود. پس فضل بن سهل به وى گفت: این ضرر است. امام فرمود: بل سود و بهره است. چیزى را که پاداش و کرامت به آن تعلق مىگیرد ضرر محسوب مکن. کلینى در کافى به سند خود از الیسع بن حمزه نقل کرده است که گفت: در مجلس ابوالحسن رضا علیه السلام بودم. مردم بسیارى به گرد آن حضرت حلقه زده بودند و از وى درباره حلال و حرام پرسش مىکردند که ناگهان مردى بلند قامت و گندمگون داخل شد و گفت: السلام علیک یابن رسول الله. من یکى از دوستداران تو و پدران و نیاکان تو هستم، من از حج باز مىگردم و خرجى خود را گم کردهام و با آنچه همراه من است نمىتوانم به یک منزل هم برسم، پس اگر صلاح بدانى که مرا به دیارم روانه کنى که براى خدا بر من نعمتى دادهاى و اگر به شهرم رسیدم آنچه از تو گرفتهام به صدقه مىدهم. امام به او فرمود: بنشین خدا تو را رحمت کند. آنگاه دوباره با مردم به گفت و گو پرداخت تا آنان پراکنده شدند و تنها سلیمان جعفرى و خیثمه و من مانده بودیم. پس امام فرمود: اجازه مىدهید داخل شوم سلیمان گفت: خداوند فرمان تو را مقدم داشت. پس امام برخاست و به اتاقش رفت و لختى درنگ کرد و سپس بازگشت و در را باز کرد و دستش را از بالاى در بیرون آورد و پرسید: آن خراسانى کجاست؟ پاسخ داد: من اینجایم. فرمود: این دویست دینار را برگیر و در مخارجت از آن استفاده کن و بدان تبرک جو و آن را از جانب من به صدقه بده. اکنون برو که نه من تو را ببینم و نه تو مرا. مرد بیرون رفت. سلیمان به آن حضرت عرض کرد: فدایت شوم بخشش بزرگى کردى و رحمت آوردى، پس چرا چهره از او پوشاندى؟ فرمود: از ترس آن که مبادا خوارى خواهش را در چهره او ببینم. مگر این سخن رسول خدا را نشنیدى که مىگوید: آن که به نهان نکویى آورد با هفتاد حج برابرى مىکند و آن که پلیدى و زشتى را اشاعه مىدهد، مخذول و خوار است و کسى که در نهان گناه کند، آمرزیده است. آیا سخن اول را نشنیدهاى که مىگوید: متى آته لا طلب حاجة رجعت الى اهلى و وجهى بمائه (1) ؛ هرگاه بیایم نزد او تا حاجتى طلب کنم به سوى خانوادهام بازمىگردم در حالى که صد دینار دارم.
فراوانى صدقاتاز ابراهیم بن عباس صولى نقل شده که گفت: امام رضا علیه السلام بسیار نکویى مىکرد و در نهان صدقه مىداد و بیشتر این عمل را در شبهاى تاریک به انجام مىرساند.
منبع:کتاب سیره معصومان، ج 5، ص 148، سید محسن امین، ترجمه، على حجتى کرمانى . موضوع مطلب : درباره وبلاگ  کارشناس اتاق عمل دانشگاه علوم پزشکی زنجان منوی اصلی آخرین مطالب آرشیو وبلاگ پیوندهای روزانه پیوندها آمار وبلاگ  بازدید امروز: 4بازدید دیروز: 44کل بازدیدها: 392342
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
